W grudniu 2018 r. zakończono realizację kolejnego konkursu „Czyste powietrze Gminy Kobylnica” (edycja 2018), którego celem była modernizacja systemów grzewczych poprzez likwidację kotłów i pieców opalanych węglem lub koksem i zastąpieniu ich jednym z ekologicznych źródeł ciepła (kocioł na gaz, biomasę, elektryczny, pompa ciepła) na terenie Gminy Kobylnica.
więcejUmożliwiamy mieszkańcom dyskusję i bezpośredni wpływ na decyzje o przeznaczeniu części budżetu publicznego na przedsięwzięcia zgłoszone bezpośrednio przez mieszkańców.
więcejZwiększenie seniorom dostępności do sfery kulturalnej, sportu i zdrowia.
więcej
Azbest, to grupa nieorganicznych, metamorficznych minerałów o strukturze włóknistej, które pod względem chemicznym są uwodnionymi krzemianami różnych metali (magnezu, wapnia, sodu, żelaza). Azbesty podzielono umownie na:
azbesty właściwe, wśród których wyróżnia się sześć minerałów azbestowych z grupy serpentynów (chryzotyl) i amfiboli (krokidolit, amozyt, termolit, aktynolit, antofilit), minerały azbestopodobne (attapulgit, sepiolit, talk włóknisty, wollastonit, serpentynit włóknisty, antygoryt włóknisty oraz zeolity włókniste).
Charakterystyczne cechy azbestu to wysoka wytrzymałość mechaniczna, elastyczność, miękkość, sprężystość, możliwość przędzenia, lekkość, odporność na działanie czynników chemicznych i biologicznych, niskie przewodnictwo cieplne i elektryczne, mrozoodporność, a przede wszystkim duża odporność na działanie wysokich temperatur i niepalność. W temperaturze 350°C wytrzymałość mechaniczna włókien azbestu spada jedynie o 20%, co spowodowane jest częściowym odparowaniem wody - po wystudzeniu i przyjęciu wody z otoczenia włókna wracają do stanu pierwotnego. Dopiero w temperaturze ponad 700°C woda zupełnie odparowuje i włókna azbestowe nieodwracalnie tracą elastyczność i zaczynają się kruszyć.
Unikalne właściwości azbestu dostrzeżone zostały już w okresie prehistorycznym - najstarsze dane kopalne świadczące o wykorzystaniu azbestu przez człowieka pochodzą sprzed 4500 lat z terenów współczesnej Finlandii, gdzie mieszanina gliny i włókien azbestowych służyła do wyrobu garnków. Pierwsze wzmianki pisane o azbeście pochodzą z roku ok. 300 p.n.e., z dzieła greckiego uczonego i filozofa Teofrasta z Eresos - „O kamieniach”.
W starożytności włókna azbestowe wykorzystywane były do produkcji knotów do świec, niepalnego papieru, płaszczy żołnierskich, całunów pogrzebowych. Tkane z włókien azbestu obrusy i chusteczki czyszczone były poprzez wrzucanie do ognia, a obecna nazwa azbestu pochodzi od greckiego asbestion, czyli „nieugaszony”. Azbest określany był również jako górska skóra, kamień bawełniany, len kamienny, skalny oprzęd. W średniowieczu azbestowi przypisywano właściwości magiczne i sądzono, że stanowi on owłosienie „ogniotrwałych salamander”.
Zainteresowanie azbestem wzrosło znacznie w okresie rewolucji przemysłowej, kiedy też zaczęto wydobywać minerały azbestowe na skalę przemysłową. Światowe złoża azbestu szacuje się na ponad 550 mln ton, a największe złoża występują w Kanadzie (trwającą do dziś eksploatację złoża w Quebeku rozpoczęto w 1877 r.), Rosji (Ural), USA, RPA i Zimbabwe. Szczyt wydobycia azbestu na świecie osiągnięty został w 1976 r. i wyniósł ok. 5 mln ton.
W Polsce azbest występuje jako zanieczyszczenie złóż innych surowców mineralnych (melafir, gabro, ruda niklu, magnezyt) na Dolnym Śląsku, brak jest natomiast złóż azbestu nadających się do przemysłowej eksploatacji.
Największe znaczenie gospodarcze ma chryzotyl, krokidolit, amozyt i antofilit. Chryzotyl (Mg6[(OH)8Si4O10]) jest uwodnionym krzemianem magnezu - włóknistą odmianą serpentynu, o włóknach białych, miękkich i jedwabistych, o długości do 60 mm i najcieńszych spośród wszystkich znanych włókien naturalnych. Krokidolit (Na2Fe3Fe2[(OH)Si4O11]2), to amfibolowy krzemian sodowo-żelazowy o niebieskim zabarwieniu, dużej sprężystości, dużej wytrzymałości na zrywanie i dobrej odporności na chemikalia. Amozyt ((Fe,Mg)7[(OH)Si4O11]2) jest krzemianem żelazowo-magnezowym z grupy amfiboli, o włóknach brązowych, wykazujących dobrą odporność na kwasy, alkalia i wodę morską. Minerałem azbestowym o najmniejszej wytrzymałości mechanicznej, a jednocześnie największej odporności termicznej i chemicznej jest amfibolowy antofilit ((Mg, Fe)7[(OH)Si4O11]2), czyli zawierający żelazo krzemian magnezowy.
Eternit - nazwa handlowa, która z czasem stała się nazwą potoczną dla określenia materiałów budowlanych azbestowo-cementowych.
Z eternitu wykonywano płyty pokryciowe - elewacyjne i dachowe - oraz rury. Był to materiał ogniotrwały, odporny na wpływy atmosferyczne oraz działanie wody i ścieków, a jednocześnie wytrzymały mechanicznie, nawet w wyrobach o ściankach niewielkiej grubości, przez co był również relatywnie lekki i dość tani.
Na świecie (w tym także w Polsce) znany i stosowany od początku XX wieku. Jego prawdziwa popularność w Polsce nastała w latach 70. XX wieku. Stał się wtedy charakterystycznym elementem krajobrazu polskiej wsi jako materiał pokryciowy zarówno na siedzibach ludzkich, jak i budynkach gospodarczych, wypierając droższą od niego dachówkę.
Ze względu na szkodliwość wyrobów azbestowych dla zdrowia ich produkcja zakazana została w Polsce Ustawą z dnia 19 czerwca 1997 r. o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest , zgodnie z którą do 28 września 1998 r. zakończono produkcję płyt azbestowo-cementowych, zaś od 28 marca 1999 obowiązuje zakaz obrotu azbestem i wyrobami go zawierającymi. W krajach Unii Europejskiej zakaz wydobycia azbestu oraz produkcji i przetwarzania wyrobów zawierających azbest wprowadziła Dyrektywa 2003/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 marca 2003 r., zaś całkowity zakaz stosowania azbestu wprowadzony został 1 stycznia 2005 r. (Dyrektywa 1999/77/WE).
