Położona jest we wschodniej części Gminy Kobylnica nad rzeką Kwaczą, w obszarze Parku Krajobrazowego Dolina Słupi i przy trasie drogi krajowej nr 21.
Sołectwo zostało założone w 1995 roku. Obszar sołectwa obejmuje miejscowość Kwakowo. Siedzibą organów sołectwa jest miejscowość Kwakowo.
SOŁTYS
Pani Urszula Cudziło
RADA SOŁECKA
Pani Iwona Drywa
Pani Magdalena Zbijowska
Pan Karol Liss
Pan Marcin Wasiuk
Pan Dariusz Żygłowicz
Na terenie sołectwa działa Szkoła Podstawowa im. Polskich Olimpijczyków, zespół boisk wielofunkcyjnych „ORLIK 2012” oraz Filia Gminnej Biblioteki Publicznej w Kobylnicy . W sołectwie znajduje się zabytkowy kościół parafialny p.w. Najświętszej Maryi Panny.
Szkoła Podstawowa im. Polskich Olimpijczyków w Kwakowie stanowi bazę dydaktyczną składającą się m.in. z sal lekcyjnych, pracowni komputerowej, pracowni językowej, świetlicy, gabinetu pedagoga, stołówki oraz sali gimnastycznej. Do dyspozycji szkoły jest także Moje Boisko Orlik 2012. W szkole funkcjonują także oddziały przedszkolne. Do szkoły uczęszczają uczniowie z 9 miejscowości gminy: Lubuń, Zajączkowo Lulemino, Żelki, Żelkówko, Kruszyna, Płaszewo, Komiłowo i Maszkowo.
Kompleks boisk wielofunkcyjnych „Orlik 2012” w Kwakowie - obiekt znajduje się przy ul. Słupskiej i posiada dwa boiska:
- boisko do gry w piłkę nożną o nawierzchni z trawy syntetycznej
- boisko do gry w koszykówkę i siatkówkę o nawierzchni poliuretanowej
oraz budynek socjalny: zaplecze sanitarne i szatnie.
Rys historyczny
Pierwsza wzmianka z XIII wieku mówiąca o erygowaniu kościoła katolickiego w Kwakowie ("Ecolasiae da Qacoc"). Wieś należała pierwotnie do rodu Zitzewitzów. Następna informacja o Kwakowie, zapisanym jako Quackenburg, pochodzi z 1480 roku. W XVII wieku używano formę kaszubską zapisaną przez Niemców jako "Kwakow". Do roku 1702 odprawiano w tutejszym kościele nabożeństwa także w języku kaszubskim. Pastorem w tym czasie był Christian Bilang. Kwakowo należy do nielicznych wsi pomorskich, w których zachowały się księgi parafialne, sięgające połowy XVIII wieku. Do XVII wieku istniały dwa odrębne majątki, które w 1649 roku skupił w swych rękach Paul von Zitzewitz, ale nie na długo, bo w 30. lat później przeszły we władanie von der Goltzów, następnie Wobeserów, aby ostatecznie - od 1714 do 1905 roku pozostać w rodzinie von Blumenthalów. W 1784 roku we wsi był folwark, młyn wodny, karczma, kuźnia i w sumie 24 domy. Od Blumenthalów Kwakowo wykupił Bodo von Zitzewitz, syn Güntera z Borzęcina, aby sprzedać je następnie w 1913 roku - Bernardowi von Puttkamer. W 1936 roku część dóbr znajdowała się w rękach Otto Ratzke, a druga była własnością R. Huppke ze Słupska. W roku 1702 odbyło się ostatnie nabożeństwo w języku kaszubskim. Szkoła w Kwakowie istniała od 1710 roku, a pierwszy kościół podobno już w 1208 roku. Zastąpiła go świątynia wybudowana pod patronatem Marcusa Siczewitza w 1615 roku. Wieś miała charakterystyczną zabudowę - stodołami zwróconą do drogi. Po licznych pożarach z zabytkowych budowli zachowało się tylko kilka bydynków. Dawniej koło wsi stał XIX-wieczny wiatrak.
Zabytki
Do zabytków znajdujących się na terenie sołectwa , wpisanych do rejestru zabytków zalicza się kościół gotycki wieżę kościoła z XV w.
Kościół parafialny p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP w Kwakowie z XV wieku, przebudowany w wieku XIX - stoi na sztucznie ukształtowanym pagórku w centrum wsi, w krajobrazie z dala widoczna jest masywna wieża z XIV wieku.
Kościół w Kwakowie położony jest w centrum miejscowości, na niewielkim wzniesieniu. Wybudowany został na starym grodzisku (dawniej piaszczystym cyplu otoczonym z trzech stron bagniskami). Orientowany. Obecnie otoczony jest ogrodzeniem z metalowych prętów na kamiennej podmurówce.Krótka historia kościoła - Pierwszy drewniany kościół zbudowano już podobno w 1208 roku. Po pożarze w XIV wieku, zbudowano kościół murowany z cegły (jeden z najstarszych zabytków w tej części Pomorza), z typowymi ozdobami z cegły glazurowanej, czego ślady są widoczne na froncie wieży. Kościół gotycki podlegał licznym naprawom. Tak, w XV wieku przemurowano zapadnięty portal wejściowy. Mimo posadowienia na gruncie piaszczystym, z powodu zalegania w głębszych warstwach torfu, podstawa kościoła często obsuwała się, skąd liczne pęknięcia. W XVII wieku kościół opanowali protestanci. Na przełomie XVII / XVIII wieku rozbudowano wieżę, zmieniając hełm na obecny. W XIX wieku kościół okazał się za mały i w 1863 roku został rozebrany. Z licznych na tym terenie głazów narzutowych zbudowano większy kościół w stylu pseudogotyckim, pozostawiając ceglaną wieżę. Budowę zakończono w 1865 roku. Ślady okien w wieży dokumentują wysokość pierwotnego kościoła. W początkach XX wieku przeniesiono cmentarz grzebalny z terenu przykościelnego pod las w stronę Lubunia. Na plebani zachowała się księga chrztów i zgonów z XVIII wieku. Po 1940 roku kościół powrócił we władanie katolików. W latach 1959-60 usunięto charakterystyczne empory (balkony) i ustawiono neogotycki ołtarz N.M. Panny. W latach późniejszych na miejsce posadzki ułożonej z gotyckiej cegły (pochodzącej z rozbiórki gotyckiego kościoła) - położono nową posadzkę z płytek ceramicznych. W roku 1973 teren kościoła otoczono nowym ogrodzeniem. Budynek kościoła został wybudowany w 1863 roku. Wieża kościoła jest najstarszą częścią obiektu pochodzącą z przełomu XIV i XV wieku. Korpus starej świątyni został rozebrany w 1863 roku i w jej miejsce wzniesiono nowy budynek z kamienia z wieżą ceglaną nakrytą dachem czterospadowym z ośmioboczną latarnią.Projekt świątyni - budynek kościoła został zbudowany na planie prostokąta z węższą wieżą od zachodu i zamkniętym 3 - bocznie prezbiterium od wschodu - zgodnie z ówcześnie panującą zasadą budownictwa sakralnego. Przy północnej części prezbiterium znajduje sie prostokątna zakrystia. W tylnej części nawy kościoła została wsparta na czterech słupach empora organowa. Konstrukcja kościoła oparta jest na murach wykonanych z kamienia. Mury wieży wykonane zostały z cegły na fundamencie kamiennym - wątek wendyjski. Pokrycie dachowe wykonane jest z dachówki. Posadzka w kościele wykonana jest z płytek terakotowych, a w części prezbiterialnej cementowa. Schody prowadzące na emporę organową i w dalszej części na wieżę kościelną są drewniane. Okna w świątyni wykonane są w stolarce drewnianej - krosnowe, a w prezbiterium witrażowe.Wyposażenie wnętrza kościoła - obiekt świątyni posiada zachowaną XIX-wieczną ambonę, chrzcielnicę, prospekt organowy oraz emporę. Na drewnianym stropie znajduje się stare XVIII - wieczne malowidło ze sceną narodzenia Chrystusa. Obecnie wewnątrz kościoła znajduje sie 400 miejsc siedzących oraz przestrzeń na 600 miejsc stojących.
