Położone przy drodze powiatowej, odchodzącej w Reblinie od szosy krajowej E-6 relacji Słupsk-Szczecin w kierunku Wrzącej. Leży w południowo zachodniej części Gminy Kobylnica i oddalona jest 14 km od Słupska, 17 km od Sławna oraz 6 km od Sycewic.
Teren wokół wsi lekko falisty, otoczony polami uprawnymi z niewielkimi enklawami zalesienia. W skład sołectwa wchodzi również leżąca nieopodal wieś Dobrzęcino licząca 148 mieszkańców (wg stanu na dzień 10.01.2019r.) Granice rozdzielające obszary ziemi należące do Dobrzęcina i Słonowic stanowi ciek wodny wypływający od strony Runowa w stronę Wrzącej i stanowi dopływ Wieprzy. Wschodnią granicę sołectwa wytycza linia kolejowa ze Słupska do Miastka z przystankiem kolejowym oddalonym o 2 km od Słonowic.
SOŁTYS
Pan Waldemar Dyryło
RADA SOŁECKA
Pani Monika Jęchorek
Pani Barbara Ksel
Pan Krzysztof Klein
Pan Andrzej Wrembel
Sołectwo zostało założone w 1946 roku. Obszar sołectwa obejmuje wsie Słonowice i Dobrzęcino. Siedzibą organów sołectwa są Słonowice. W centrum wsi Słonowice znajduje się wzniesiony z cegły z niewielką ilością głazów narzutowych kościół parafialny pod wezwaniem św. Stanisława Kostki. Salowy kościół zbudowany pod koniec XIX w. w stylu neogotyckim posiada zabytkową gotycką wieżą frontową z XIV w. Bryła kościoła pełni istotną rolę w krajobrazie. Dobrze wyeksponowana jest od strony północno-zachodniej. Wewnątrz kościoła znajduje się renesansowa chrzcielnica z 1658 roku i barokowa ambona. W pobliżu kościoła stał dwór o konstrukcji ryglowej, kryty słomą, który spłonął w 1939 roku. Wokół dworu był park w stylu angielskim z dwoma stawami i starodrzewem. W Słonowicach znajduje się także Sala Królestwa Zboru Świadków Jechowy. We wsi działają również instytucje publiczne to jest Szkoła Podstawowa im. Książąt Pomorskich i Ośrodek Zdrowia. W Dobrzęcinie funkcjonuje Gospodarstwo Rolne „SEKAM” Spółka z o.o.
Rys historyczny
Słonowice Niemiecka nazwa miejscowości przed 1945 r. to Gross Schlönwitz, Nazwa wsi ma charakter patronimiczny i utworzona została od nazwy osobowej Słony. W 1505r. miejscowość tę nazywano również Slonnenitz. Wioski Słonowice i Dobrzęcino należały do Mathiasa von Puttkamer. W 1480r. sprzedał on Malechowo i nabył Komorczyn, Dobrzęcino i Słonowice. W 1510r. część tych ziem figurowała jako zastaw dla von Below. Nazwisko von Belowów znane było w Słonowicach do 1549r. i Dobrzęcinie do 1640r. W latach 1655/66 jako właścicieli figurują nazwiska von Kleist i von Krockow jako nazwiska właścicieli. To ostatnie zaistniało prawdopodobnie przez koligację z kobietą z rodziny von Below. W 1756r. jedna czwarta obszaru tych wiosek należała do rodziny von Blumensthal z Kwakowa. W 1773r. posiadłości należały do rodziny von Krockow.W okresie wojen napoleońskich Słonowice zostały przez Francuzów podpalone, a później wieś ponownie odbudowano. Do dziś nie wiadomo jak wyglądała przedtem wieś, majątek oraz dworek. W 1840r. grafini Waleska von Krockow wyszła za mąż za rotmistrza Hermanna von Blumestahl z Kwakowa, zmarła jednak podczas porodu syna Vally von Blumenstahl. W ten sposób cały majątek przejęła rodzina von Blumenstahl i należał on do niej do 1945r. Hermann von Blumenstahl zmarł w 1863r., a ponieważ jego syn rotmistrz Vally von Blumenstahl w 1886r. kupił inna posiadłość, Słonowicami w latach 1863-1924 zarządzał administrator o nazwisku Strömer. Po smierci Vallyego von Blumenstahl majątek przejął prof. dr Albrecht von Blumenstahl. W 1924r. zarząd majątkiem przejął jego brat Robert von Blumenstahl. W maju 1939r. spalił się dwór wraz z kilkoma oborami, jedną z nich odbudowano w 1941r. Ponieważ odbudowa dworu nie była wówczas możliwa odłożono ją na czas, kiedy skończy się wojna i do skutku nigdy już nie doszła. W skład spalonego dworu wchodził dom dziedzica, stodoły i obory. Za domem dziedzica położony był budynek, w którym pracował inspektor, również za siedzibą dziedzica obok ulicy był park z dwoma stawami i dużą liczbą starych drzew.Szkoła na początku była jednoklasowa, dopiero po I wojnie światowej stała się dwuklasowa. Do 1934r. uczyli w niej Paul Braun, Weker Klaschiński, zaś w latach 1934-1944 Nimz Künne, Wilke oraz jego żona.Słonowice miały również pocztę, której właścicielem był Friedrich Hein. prowadził on także sklep, pełnił ponadto funkcję burmistrza gminy. We wsi znajdowała się także kuźnia i pracował kołodziej. Majątek szlachecki Słonowice obejmował powierzchnię 325 ha. Zajmowano się przede wszystkim uprawa ziemniaków. Według księgi handlowej Willi Popp hodował 45 krów, 2 buhaje oraz cielęta. Hodowlą trzody chlewnej w majątku zajmował się natomiast August Schramm, a było około 300 sztuk świń. Mienie majątku nadzorował inspektor Arthur Simon.
Dobrzęcino
Dobrzęcino (niemiecka nazwa do 1945 r. Dubberzin) jest wsią o średniowiecznym rodowodzie. Wieś należała w częściach do różnych właścicieli, między innymi do von Kleistów, von Belowów i von Krockowów. W XVIII wieku właścicielem wsi był Adam Joachim hrabia von Podewils, a po nim jego spadkobiercy nieznani z nazwisk. W roku 1765 od tych spadkobierców Dobrzęcino odkupił Heinrich Joachim Reinhold von Krockow. On to w roku 1773 został właścicielem całego Dobrzecina i Słonowic. W roku 1784 w Dobrzęcinie był jeden folwark, jedna owczarnia, dwóch chłopów, jeden chałupnik, kuźnia, jeden nauczyciel, jeden strażnik leśny, osiemnaście kominów. Nie udało się ustalić jak długo Dobrzęcino pozostawało lennem von Krockowów. Kolejnym ustalonym z nazwiska właścicielem był baron von Wolzogen, który przejął majątek w roku 1851. W posiadaniu rodziny von Wolzagen pozostało Dobrzęcino do końca II wojny światowej. W roku 1892 majątek rycerski Dobrzęcina w posiadaniu barona. Wolzogen liczył ogółem 600 ha, w tym było 372 ha ziemi ornej, 47 ha łąk, 125 ha pastwisk i 55 ha lasów. Inwentarz żywy składał się z 37 koni, 88 sztuk bydła, w tym 56 krów mlecznych, ponadto 1100 owiec. Istniała cegielnia. Księgi adresowe z lat 1914 i 1920 wymieniają jako właścicielkę majątku baronową Hedwig von Wolzogen z domu von Wersen. Powierzchnia majątku w tych latach liczyła ogółem 602 ha, w tym 275 ha ziemi ornej, 88 ha łąk, 75 ha pastwisk, 56 ha lasów, 1 ha wód. Majątek był zelektryfikowany, energię elektryczną doprowadzono z elektrowni wodnej w Biesowicach. W roku 1914 hodowano w Dobrzęcinie 476 koni, 200 sztuk bydła, w tym 100 krów mlecznych, 20 owiec i 100 sztuk trzody chlewnej. W okresie poprzedzającym II wojnę majątek liczył ogółem 500 ha, hodowano około 120 krów mlecznych, 4 buhaje, cielęta, 350 tuczników, 65 owiec, 34 konie robocze, w gospodarstwie były 2 traktory, stelmacharnia, kuźnia, stawy rybne i ogrodnictwo. Prowadzono uprawę ziemniaków na powierzchni 85 ha. Ostatnimi właścicielkami majątku były siostry baronówna Rosalie von Wolzogen i Jutta von Böltzig. Zabudowa zespołu dworsko-folwarcznego pochodzi z pierwszego ćwierćwiecza XX wieku, jednak część obiektów rozebrano po 1945 roku, a inne poddane zostały modernizacji, przez co zatraciły wiele pierwotnych cech. Nie udało się niestety ustalić czasu budowy dworu, po którym dotąd zachowało się zaledwie jedno zachodnie skrzydło. Właściwy dwór był zbudowany z pruskiego muru i miał kształt prostokąta, był parterowy, został rozebrany w latach 70-tych XX wieku ze względu na zły stan techniczny. Nie wykluczone, że istniejąca do dziś zachodnia, piętrowa część została dostawiona w początkach XX wieku do znacznie starszej części wschodniej, która mogła powstać około XIX wieku. Część rezydencjalna, znacznie zburzona po drugiej wojnie światowej usytuowana jest na wschodnim krańcu wsi, po południowej stronie drogi. Dwór usytuowany jest na północnym krańcu dawnego parku, a właściwie pozostawione po nim zachodnie skrzydło o rozczłonkowanej bryle i śladami przebudowy na elewacjach, który pełni funkcję mieszkalno-administracyjną i stanowi dominantę w całym w całym zespole. Przy dworze współcześnie wydzielono przydomowe ogródki i posadowiono szopki gospodarcze, a w sąsiedztwie od strony zachodniej zbudowany został nowy, jednorodzinny dom mieszkalny. Podwórze folwarczne składa się z dwóch części rozlokowanych po północnej i południowej stronie drogi wiejskiej. Aktualnie podwórze północne ma kształt wydłużonego czworoboku rozwiniętego wzdłuż osi północno-zachodniej oraz południowo-wschodniej z geometryczną zwartą zabudową, w której obiekty pofolwarczne sąsiadują ze współczesnymi. W obrębie podwórza zachowała się okazała stajnia koni cugowych. Z 1841 roku pochodzi cmentarz rodowy w Dobrzęcinie. Założony w polu, na wzniesieniu w kształcie koła, w północnej części wsi. Powierzchnia nekropolii wynosi 0,16 ha. Nie ma już wiodącej przedtem do cmentarza alei, pozostały jednak dwa groby: Christine Florentine Grafin von Krockow 1783 - 19.V.1850 i Carl Graf von Krockow - właściciela Dobrzęcina, Słonowic, Wrzącej, Zbyszewa 1769 - 1841. Nekropolię rozplanowano regularnie, widoczne są granice pierwotnego układu przestrzennego z centralnym wzgórzem oraz krypty, które, podobnie zresztą jak inne nagrobki, zostały mocno zniszczone. W skład starodrzewia porastającego teren cmentarza wchodzą modrzewie, świerki, dęby, kasztanowiec, poza tym rośnie luźne zakrzewienie.
