WIDZINO

Wieś sołecka granicząca z Kobylnicą od jej południowo zachodniej strony, położona jest wzdłuż rzeczki Kamieniec i przy trasie linii kolejowej Słupsk - Szczecinek z przystankiem Widzino.
Na południe od wsi rozciąga się farma wiatrowa. Nieopodal nieduże jezioro dzierżawione przez Koło PZW „Plasmet” Widzino będące miejscem licznych zawodów wędkarskich.

SOŁTYS
Pan Jarosław Piątek

RADA SOŁECKA
Pani Katarzyna Iwanicka
Pani Elżbieta Czarnuch
Pani Halina Wienckiewicz
Pan Stanisław Fostacz
Pan Robert Tomaszewski

Sołectwo zostało założone w 1952 roku. Jego obszar obejmuje wieś Widzino, która jest siedzibą organów sołectwa. We wsi zakład produkcji elementów tłoczonych oraz produkcji tłoczników dla przemysłu motoryzacyjnego „Plasmet”, Tartak - Zakład Stolarski „Cerber” (stolarstwo ogólne, podłogi, boazerie, schody, więźby dachowe), kilka wielkotowarowych gospodarstw rolnych uprawiających ziemniaki i zboża, sklep ogólnospożywczy. Na terenie sołectwa działa Świetlica Wiejska wraz z kompleksem boisk.

Rys historyczny
Nazwa niemiecka miejscowości Veddin. Widzino jest jedną z najstarszych wsi Pomorza Słupskiego. Po obu stronach przepływającej przez wieś rzeczki od najdawniejszych czasów istniały zagrody chłopskie. Pierwsze zapisy dotyczące miejscowości pochodzą z 1281r. Wówczas to książę gdański Mszczuj nadał wieś Vidino, jako uposażenie klasztorowi norbertanek w Słupsku. W okresie przynależności ziemi słupskiej do Pomorza Gdańskiego (1266-1317) w Słupsku założono dwa klasztory. Fundatorem obydwu był książę Mszczuj II. Klasztor żeński reguły norbertańskiej był drugą z założonych placówek zakonnych. Dyplom fundacyjny klasztoru norbertanek z 1281r. jest załącznikiem do dokumentu księcia zachodniopomorskiego Warcisława IV wystawionego w 1323r. dla opata z Białoboków i konwentu żeńskiego w Słupsku. Stanowi on o przekazaniu opatowi i braciom opactwa prawa zarządzania i poboru dochodów z uposażeń należących do XIII-wiecznych kościołów słupskich. Z dokumentu wynika, że w skali uposażenie klasztoru św. Mikołaja w Słupsku, przy którym miał powstać klasztor norbertanek, wchodziło między innymi Widzino. Nadane norbertankom dobra ziemskie z wodami, rzekami, lasami i łąkami zwolnione zostały od wszystkich uciążliwości prawa książęcego. Wolne miały być również od służb i opłat celnych, które odtąd zostały przyznane klasztorowi. Na podstawie odtworzonego nadania dla norbertanek wolno przypuszczać, że uposażenie kościoła św. Mikołaja przed przekazaniem go siostrom stanowiły dziesięciny z Widzina. Norbertanki przybyły do Słupska po 1281r. z macierzystego klasztoru w Trzebiatowie. Był to okres, kiedy na Pomorzu Słupskim istniała jeszcze silna, wielka własność książęca, następował szybki wzrost majątków duchowieństwa diecezjalnego i zakonnego. Od początku XIII w. wzrastała własność ziemska miast. Uległo też znacznemu powiększeniu. uposażenie żeńskiego klasztoru obejmujące Widzino, Wiklino, Skórzyno i Smołdzino. Już w 1285r. fundator przekazał siostrom pięć następnych wsi. A w konfirmacji biskupa gnieźnieńskiego Jakuba z 1294r. zostały wymienione kolejne nowe wsie: Lubuń, Stanięcino, Objazda i Żelazo. Dopiero podczas reformacji, dobra kościelne przejął Bogusław X. Wówczas powstał również w Słupsku Urząd Szlachecki, który został zachowany podczas przynależności Pomorza do Brandenburgii, a rozwiązano go dopiero po uwolnieniu chłopów w 1810 r. W dokumentach tej instytucji z 1732 r. można znaleźć nazwiska ówczesnych mieszkańców Widzina. Są wśród nich sołtys Jochem Albrecht, chłopi Mattheus Villmow, Hans Albrecht, Jürgen Müller, Hans Villmov, Jacob Sackseffsky, Erdmann Müller, Jochem Dmocke, Johan Albrecht, Hans Albrecht oraz właściciele domów bez gruntu. W Widzinie zamieszkiwało wówczas dziesięciu rolników i dwóch właścicieli domów bez ziemi, kowal i nauczyciel. W 1784 r. wieś liczyła 21 palenisk. W 1853 r. kupił Widzino Friedrich Rieck płacąc za nie 34 tysiące talarów. W roku 1884 również podaje się go jako właściciela majątku Widzino o powierzchni 232 ha. Jako następcy występują: Hermann Rieck (1910), Meta Rieck (1928). Później wieś zasiedlono i z rozparcelowanego majątku utworzono 76 gospodarstw rolnych. W 1939r. największe gospodarstwo, liczące 81 ha ziemi posiadała Vera Ratzlaft, w gospodarstwie hodowano ponadto 8 koni, 60 sztuk bydła i 43 świń. Przedwojenne Widzino zajmowało 985 ha, na terenie wsi zamieszkiwało 593 mieszkańców w 137 chałupach. Dla zobrazowania tempa rozwoju miejscowości wystarczy dodać, że w 1925 r. w Widzinie było tylko 79 domów mieszkalnych. W roku 1932 istniała we wsi trzystopniowa szkoła powszechna, a w niej w trzech klasach uczyło się 89 dzieci. Nauczycielami byli Muller (brak imienia), Karl Syring i Ernst Henke. Wieś należała do okręgu (gminy) Łosino, gdzie miesił się także właściwy dla Widzina Urząd Stanu Cywilnego, nadzór nad miejscowością sprawował Okręg Żandarmerii w Kobylnicy, sprawy sporne rozstrzygał sąd w Słupsku. Formy nazwy miejscowości ulegały zmianom i występują w dokumentach jako Vidno, Vidmo i Vidimo. Jest to nazwa topograficzna pochodząca od bardzo starej słowotwórczej bazy vid - czyli skręcać się, wić, co odnosiło się do określenia krętych stron, a potem w ogóle do wody.