Położone jest w południowo – zachodniej części gminy przy drodze powiatowej Słonowice – Tychowo, w skład którego wchodzą miejscowości Bzowo, Kczewo, Rozłęka.
Bzowo - do wsi od strony zachodniej przylega kompleks leśny. Wokół wsi pola uprawne. Przez wieś przepływa Ścięgnica. Od zachodu sołectwo graniczy z Województwem Zachodniopomorskim. We wsi sklep spożywczo - przemysłowy. W odległości 2 km na wschód od Bzowa i około 7 km na wschód od Tychowa znajduje się Kczewo. Wioska leży na pofałdowanym morenowym terenie w otoczeniu pól uprawnych i podmokłych łąk rozciągających się wzdłuż licznych kanałów melioracyjnych. Po wschodniej stronie Kczewa, w odległości około 2 km od zabudowań przepływa rzeczka Ściegnica stanowiąca dopływ Wieprzy. Wioska otoczona jest polami uprawnymi - jedynie od strony południowej do wsi przylega park podworski łączący się z parkiem w Bzowie. Za wsią w kierunku Słonowic znajduje się kopalnia żwiru. We wsi Świetlica Wiejska prowadzona przez Gminny Centrum Kultury i Promocji w Kobylnicy oraz sklep przemysłowo - spożywczy. Pomiędzy obu wioskami w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku został wykonany odwiert geotermiczny potwierdzający występowanie na głębokości 2 kilometrów gorących źródeł. Kierując się na północny zachód od Bzowa w niedalekiej odległości trafimy do Rozłęki - osady liczącej dziś 1 osobę (wg stanu na dzień 10.01.2019). Sołectwo zostało założone w 1995 roku. Obszar sołectwa obejmuje miejscowości: Bzowo, Kczewo i Rozłęka. Siedzibą organów sołectwa jest Kczewo.
SOŁTYS
Pan Janusz Kaszowski
RADA SOŁECKA
Pani Karolina Szmytkiewicz
Pani Katarzyna Kricka
Pani Agnieszka Małkowska
Pani Maria Drogoś
Pan Mateusz Mielewczyk
Do zabytków znajdujących się na terenie sołectwa i wpisanych do jego rejestru zalicza się zespół folwarczny z XIX i połowy XX wieku wraz z parkiem przydworskim i cmentarzem w Bzowie. W Kczewie grodzisko nizinne owalne noszące ślady dawnych wałów i fosy.
Rys historyczny
Bzowo - niemieckie Besow, należało początkowo do księcia pomorskiego Świętopełka, który przekazał ją wraz z wieloma innymi miejscowościami zakonowi joannitów. Nie wiadomo jak długo Bzowo było w posiadaniu zakonu. Dokładniejsze dane dotyczące właścicieli pochodzą dopiero z drugiej połowy XV wieku. W roku 1480 jako właściciel wymieniony jest Mathias Bone. Według listu lennego z 1529 roku wieś posiadali już Boehnowie. We władaniu tego rodu dobra lenne Bzowo znajdowały się około 400 lat. W roku 1784 jako właściciel wymieniany jest Ernest Ludwig von Böhn. W tym czasie w Bzowie były dwa folwarki, młyn wodny, czterech chłopów, trzech chałupników, szkoła, dwadzieścia jeden domów i rybactwo. W latach 1773-1775 za dotacje królewskie pobudowano folwark Plan-heide (dzisiejsza Rozłęka), należący najpierw do majątku Bzowo a później do majątku Ścięgnica. W 1857 r. Franz Wilhelm Adolf von Boehn sprzedał majątek Friedriechowi von Blumenthal. Ten ostatni z powodu braku potomków sprzedał z kolei Bzowo 1892 roku Augustowi Siemersowi, właścicielowi Kończewa. W 1892r. Bzowo wraz z folwarkiem ŻABNO i niemieckie Sagenberg , liczył ogółem 810 ha, z czego 480 ha przypadało na pola uprawne, 51 ha na łąki, 155 ha na pastwiska, 112 ha na lasy i 6 ha na wody. Inwentarz żywy liczył 32 konie , 70 sztuk bydła, w tym 32 krowy mleczne, 700 owiec i 50 sztuk trzody chlewnej. Istniała cegielnia i młyn wodny. W roku 1901 syn Augusya von Siemers przekazał majątek Erichowi von Bonin, żonatemu z Anną von Graffe. Erich i Anna von Bonin w 1907 roku kupili także polski majątek Ściągnica. W roku 1814 Bzowo wraz z Żabnem liczyło 811 ha, pracował młyn wodny z elektrownią, gorzelnia i płatkarnia. Wg księgi adresowej z 1920 roku właścicielem majątku był Albrecht von Bonin, był to najstarszy syn Ericha i Anny. Po śmierci Ericha von Bonina, która nastąpiła w 1927 roku majątek zaczął w szybkim tempie poupadać. W tym czasie w Bzowie hodowano około 40 sztuk krów zarodowych z przychówkami i około 30 koni, w tym także wyścigowe. Czynna była gorzelnia, którą kierował Paul Sakiel. W majątku zatrudniony był m.in. rządca Max Hasse, leśniczy Werde i oborowy Krama. Na skutek trudności finansowych w 1931 roku Albrecht von Bonin z żoną Ilse z domu von Boehn musieli sprzedać Bzowo Towarzystwu Parcelacyjnemu i opuścili majątek. Jeszcze tego samego roku Bzowo wraz z folwarkiem zostało rozparcelowane, w wyniku czego w oparciu o dawne budynki folwarczne powstało ogółem 46 zagród chłopskich. Gorzelnię przekształcono w mleczarnię, której właścicielem był najpierw Otto Hockendorf, później zaś była to mleczarnia spółdzielcza. Właścicielem młyna wodnego został Heinrich Kosanke, natomiast w pałacu utworzono szkołę powszechną, mieszkania dla dwóch nauczycieli oraz kaplicę ewangelicką, ponieważ kościół parafialny znajdował się w oddalonych o kilka kilometrów Słonowicach. W bezpośrednim sąsiedztwie podwórza, po południowej stronie znajdują się dawne tereny ogrodowe w kształcie wydłużonego prostokąta obwiedzione kamiennym murem, którego fragmenty zachowały się do obecnych czasów. Po południowej stronie podwórze, u podnóża wzniesienia terenu, znajdował się budynek stelmacharni z mieszkaniem oraz nadal istniejący dom mieszkalny z częścią gospodarczą, a także położona na wschód od nich dawna stajnia cugowa. Trudno obecnie ustalić pierwotnych domów robotników folwarcznych, które wtórnie zostały przejęte przez chłopów i włączone w obręb nowych zagród chłopskich. Prawdopodobnie również niektóre domy przy wewnętrznej drodze wiejskiej na północ i południe podwórza były pierwotnie mieszkaniami pracowników folwarcznych. Po zachodniej stronie głównej drogi wiejskiej na południe od stawu i cieku wodnego znajdowała się kuźnia, którą rozebrano po 1945 roku. Zespół rezydencjalno-folwarczny usytuowany był we wschodniej części wsi i obejmował rozległy teren o dość znacznym zróżnicowaniu wysokości. Obecnie dawny zespół rezydencjalno-folwarczny zachował się zaledwie w stanie szczątkowym. Część rezydencjalna jest najbardziej wysuniętym na wschód elementem zespołu. W części rezydencjalnej znajdował się nie tylko neogotycki, nieistniejący już pałac, lecz także prawdopodobnie stajnia. Podwórze ma kształt wydłużonego prostokąta o zabudowie geometrycznej, niegdyś zwartej, obecnie rozproszonej na skutek wyburzenia części obiektów. Z dawnej pierzei północnej zachował się spichlerz z bramą, obecnie stanowiący dominat architektoniczny zespołu oraz przylegająca do niego znacznie przebudowana dawna obora.
Kczewo jest miejscowością, której nazwę zapisano w 1505 roku formie Eggesów, a od 1755 roku jako Egsów. Jej nazwa pochodzi od nazwy osobowej Jeksa czyli Jakub. Obecna nazwa to niedoskonała redystrybucja nazwy niemieckiej Egsow. Pierwsze wzmianki o wsi datowane są na pierwszą połowę XIII wieku, kiedy to w 1240 roku książę pomorski Świętopełk podobnie jak inne liczne wsie podarował Kczewo Joannitom. W późniejszych latach wieś była lennem rodu von Kleist. W roku 1628 jako właściciel części miejscowości występuję Hans Natzmer, do którego należało 9 włók i pól młyna. W pierwszej połowie XVIII wieku Kczewo stała się własnością rodziny von Blumenthal. W 1784 roku wieś składała się z folwarku, młyna wodnego, 6 zagród chłopskich i 24 domów. Było w niej również gospodarstwa rybackie na dwóch stawach, nauczyciel i kowal. Do majątku należały też działy ziemi w pobliskim Komorczynie. W roku 1825 Kczewo należało do starosty Sławna Alberta von Kamecke i jego żony Otylii. Ich córka Maria von Kamecke wniosła w posagu majątek Kczewski do rodziny von Bülow. W posiadaniu tej rodziny Kczewo pozostawało do końca drugiej wojny światowej. W roku 1892 dobra rycerskie liczyły ogółem 569 ha, w tym 386 ha pól, 52 ha łąk, 107 ha pastwisk i 24 ha lasów. Hodowano 25 koni, 60 sztuk bydła w tym 50 krów mlecznych i 700 owiec. W 1914 roku właścicielem Kczewa był Adolf von Bülow asesor rejencji. Majątek liczył wówczas 586 ha, w tym 372 ha pól uprawnych, 52 ha łąk, 121 ha pastwisk, 24 ha lasów, 7 ha wód, 113 sztuk bydła, w tym 69 krów mlecznych, 32 konie, 739 owiec i 69 sztuk trzody chlewnej. W roku 1920 wielkość majątku i stan inwentarza był taki sam jak w roku 1914, nie zmienił się również właściciel majątku, ale ostatnią jego właścicielką była Anna Maria von Bülov z domu von Arnim. Przed drugą wojną majątek liczył ogółem 586 ha, w tym 24 ha lasów. Prowadzona była uprawa sadzeniaków ziemniaka na obszarze 100 ha, chowano również 60 krów mlecznych z przychówkiem, 500 owiec, 300 sztuk trzody chlewnej i 300 koni. Zespół dworsko-folwarczny istniał w obecnym miejscu najprawdopodobniej w XVII wieku. W 1940 roku część budynków gospodarskich i inwentarskich spaliła się, jednak jeszcze podczas wojny odbudowano dwie stodoły, oborę i warchlakarnię. Na skraju podwórza folwarcznego usytuowany był dwór z oficyną, który rozebrano ostatecznie na początku lat siedemdziesiątych XX wieku. Na miejscu tych obiektów posadowiony został współczesny betonowy cielętnik, którego bryła szpeciła teren podwórza. Z dawnego zespołu folwarcznego zachowały się po wojnie tylko stodoły z wydzieloną kuźnią, dawne garaże, cielętnik, owczarnia, chlewnia ze stelmacharnią, stajnia koni roboczych i spichlerz. W 2009 r. budynki gospodarcze dawnego PGR zostały rozebrane, a gruz został przemielony. Na wschód od głównego wjazdu na podwórze folwarczne, po północnej stronie drogi wiejskiej wiodącej w kierunku Słonowic zachowały się trzy domy robotników folwarcznych z chlewikami. W sąsiedztwie tych domów wybudowano współczesne bloki, które częściowo zajęły miejsce starych budynków mieszkalnych. Przy bocznej drodze wiodącej w kierunku pól i cmentarza posadowiony jest dom mieszkalny, który w przeszłości prawdopodobnie był domem ogrodnika.
